Kun je polymeren als nylon afbreken met enzymen? Dat is wat onderzoekers in het Oak Ridge National Laboratory (ORNL) proberen uit te zoeken. Daarvoor is een zo groot mogelijke oppervlakte wenselijk om de enzymen zo veel mogelijk kans te geven om hun werk te doen. Het liefst zou je met een poeder werken, maar het is vrij onpraktisch om nylonafval tot een reproduceerbaar poeder te malen. Een alternatief is om er met conventionele middelen een dunne vezel van te spinnen – wat wél reproduceerbaar is – welke je kunt bekijken met Small Angle X-ray Scattering (SAXS). Wim Bras, distinguished scientist polymer and soft matter science aan het ORNL, was nieuwsgierig hoe goed de nieuwe SAXS-opstelling is en probeerde een diffractiepatroon te maken van een enkele vezel, wat resulteerde in dit vezeldiffractiepatroon. De vezel is een nylon visdraad van 20 µm dik. De kleuren geven aan hoeveel fotonen op een bepaalde plaats terecht zijn gekomen.