In het skelet van zoogdieren werkt kraakbeen als een beschermend stootkussen. Dit bindweefsel dankt zijn elastische en bufferende eigenschappen aan de collageenrijke extracellulaire matrix die de chondrocyten (kraakbeencellen) omringt. Maar dat is niet het hele verhaal. Raul Ramos en Maksim Plikus (UC Irvine) en collega’s beschrijven in Science hoe zogeheten lipochondrocyten ook een belangrijke rol spelen in de biomechanische eigenschappen van kraakbeen in onder meer oor, neus en strottenhoofd. Deze lipochondrocyten, die al in 1850 voor het eerst zijn beschreven, zijn eigenlijk belletjes gevuld met vetten (in deze opname gekoppeld aan green fluorescent protein GFP) die qua beschermende werking te vergelijken zijn met de bubbelfolie die we gebruiken om breekbare objecten te verpakken. Hoewel de belletjes lijken op gewone adipocyten of vetweefselcellen verloopt hun vorming en metabolisme heel anders. Lipochondrocyten blijken losgekoppeld van de reguliere stofwisseling. Zowel in obese als uitgehongerde muizen bleef deze vettige bubbelfolie opvallend stabiel en vormvast.