In San Diego is een pleister gepresenteerd met een biobrandstofcel die wordt gevoed door menselijk zweet, en die genoeg vermogen levert voor een Bluetooth-ontvanger. Zo kun je in de sportschool je eigen muzikale begeleiding genereren, claimen UCSD-onderzoeker Joe Wang en collega’s in het tijdschrift Energy and Environmental Science.

Naast deze tamelijk zinloze toepassing kun je er natuurlijk ook sensoren mee voeden die bijvoorbeeld het glucosegehalte in het zweet van diabetici in realtime meten, en via een mobieltje waarschuwen wanneer het tijd wordt voor een insulineshot. En er zijn ongetwijfeld veel meer medische toepassingen te verzinnen.

De electronic-skin-based biofuel cell (E-BFC) loopt niet op die glucose maar op melkzuur in het zweet, dat door lactaatoxidase-enzymen in de anode wordt afgebroken. Zowel anode als kathode bestaan uit pellets van 1 mm lengte en 2 mm diameter, opgebouwd uit een mix van koolstofnanobuisjes en respectievelijk naftochinon en zilveroxide. Die worden aangebracht op een rekbare onderlaag die met de huid mee beweegt.

Plak je deze combinatie op de huid van een student en laat je die flink zweten op de hometrainer, dan blijkt hij een bronspanning van 0,5 V te genereren. Onder belasting blijft daar 0,2 V van over bij een vermogensdichtheid van bijna 1,2 mWcm^-2. Dat is nog lang niet voldoende voor een klassieke radio-ontvanger maar wel voor een chip van Texas Instruments die een lokaal Bluetooth Low Energy-signaal (BLE) uit de lucht plukt.

In zijn huidige vorm blijft de E-BFC het twee dagen doen.

De onderzoekers beschouwen het als een proof of concept: nu we zeker weten dat er voldoende energie in zweet zit om elektronica te voeden, is de ontwikkeling van praktisch bruikbare brandstofcelpleisters slechts een kwestie van tijd.

bron: New Scientist, Energy and Environmental Science.