Handige knutselaars kunnen voor $ 3.389,90 een labrobot bouwen die 96-wells multititerplaten optisch uitleest. Dat is eentiende van wat zo’n ding in de winkel kost, stellen Karol Szymula en Michael Magaraci, twee studenten van de University of Pennsylvania die het hebben bedacht.

De bouwbeschrijving is eveneens gratis. Het ongecorrigeerde manuscript blijkt al sinds september op de preprintserver bioRxiv te staan. De officiële gepeerreviewde versie verscheen vorige maand in Biochemistry, een uitgave van de American Chemical Society die er nu pas ruchtbaarheid aan heeft gegeven in haar clubblad C&EN. Die publicatie staat wél achter een betaalmuur maar tenzij de reviewers in recordtijd zo’n robot hebben nagebouwd en uitgetest, lijkt de kans klein dat er serieus iets aan is gewijzigd.

De open source plate reader is bedoeld voor experimenten waarbij je chemische veranderingen in de welletjes van de titerplaat optisch detecteert, bijvoorbeeld omdat een fluorescerende stof in actie komt. De auteurs realiseerden zich dat je daarvoor slechts een paar functies nodig hebt: een lichtbron die via een glasvezel één welletje van de multititerplaat beschijnt, een spectrometer (of een ander instrument) om te volgen welke golflengtes er aan de andere kant uitkomen, en een transportmechanisme dat de welletjes een voor een in het pad van de lichtbron schuift. Plus uiteraard een gebruikersinterface (GUI) voor de bediening.

Om dat te realiseren zul je een aantal professionele optische componenten moeten inkopen; volgens de onderdelenlijst valt de spectrometer, merk Ocean Optics, met $ 1.000 het duurst uit. Daarnaast heb je voor een paar onderdelen een 3D-printer of een lasersnijder nodig, en zul je een paar printplaatjes moeten (laten) etsen. Maar als lichtbron volstaan goedkope ledjes, het transportmechanisme kun je aansturen met een Arduino-experimenteerset, het frame bestaat grotendeels uit standaard aluminiumprofielen en als GUI dient een simpel Raspberry Pi-computertje voor onderwijsdoeleinden met bijbehorend touchscreen.

De bedenkers hebben er een aantal standaardexperimenten mee gedaan en concluderen dat het prima werkt.

bron: C&EN, bioRxiv