Walvisjacht versterkt het broeikaseffect. Als de walvisstand zich herstelt op het niveau van 1900 haalt dat permanent 9 miljoen ton koolstof uit de atmosfeer, zo heeft Andrew Pershing (University of Maine, VS) berekend.

In een eerste berekeningen kwam hij zelfs op 105 miljoen ton uit, maar dát cijfer heeft hij volgens Nature sindsdien herroepen.

Tijdens een bijeenkomst van de American Geophysical Union vergeleek Pershing vorige week de walvisjacht met het verstoken van brandhout. Zolang koolstof is vastgelegd in een walvis, kan het voor de atmosfeer geen kwaad. Maar zodra je het beest slacht en verwerkt tot lampolie, margarine en andere voedingsmiddelen, wordt al die koolstof binnen korte tijd omgezet in CO₂.

Uiteraard gebeurt dat laatste ook wanneer de walvis door natuurlijke oorzaken overlijdt. Alleen duurt het dan veel langer. Ten eerste omdat de walvis een hogere leeftijd bereikt, ten tweede doordat de meeste soorten na hun overlijden naar de oceaanbodem zinken alwaar het honderden jaren schijnt te kunnen duren voordat ze volledig zijn verteerd.

Momenteel bedraagt de walvisstand (alle soorten bij elkaar) minder dan 20 procent van wat hij was in 1900, vóór de introductie van 20e-eeuwse vangsttechnieken. Dat verschil komt volgens Pershing dus neer op 9 miljoen ton walvis. Dat is maar iets meer dan een promille van de jaarlijkse menselijke CO₂-uitstoot, maar toch nog equivalent aan het verbranden van 11.000 vierkante kilometer bos, of 100 jaar rondrijden met 11.000 Hummers.

Nog afgezien van de propagandistische waarde van het hele verhaal.

Pershing wil het nu ook gaan uitrekenen voor andere bedreigde zeedieren, zoals blauwvintonijnen en haaien.

bron: naturenews, BBC News