Vleermuizeneiwitten blijven langer goed dan gewone muizeneiwitten

Twee Amerikaanse vleermuissoorten lijken te beschikken over een mechanisme dat voorkomt dat hun eiwitten zich verkeerd vouwen. En het lijkt er op dat dát de reden is dat deze vleermuizen veel langer leven dan je van een zoogdier van hun formaat zou verwachten, zo schrijven Texaanse onderzoekers in het FASEB Journal.

In een persbericht juicht het tijdschrift dat “een biologische bron van de jeugd is aangetroffen in een vleermuisgrot”. De hoofdredacteur verwijst naar de 16e-eeuwse ontdekkingsreiziger Juan Ponce de Léon, die in Florida zo’n bron hoopte te vinden. En warempel: een van beide vleermuissoorten komt uit Florida.

De onderzoekers hebben de eiwithuishouding van Tadarida brasiliensis en Myotis velifer vergeleken met die gewone muizen, die ongeveer even groot zijn. Ze extraheerden onder meer proteïnen uit de levers en stelden die bloot aan ureumverbindingen, die het ontvouwen van eiwitstructuren bevorderen. Bij de vleermuizen was het effect veel minder groot dan bij de gewone muizen.

Ook werde bij de vleermuizen minder eiwitten aangetroffen met een ubiquitinelabel, dat het sein is voor afbraak wegens defecten. En de vleermuiseiwitten bleken onder oxidatieve stress minder gevoelig voor oxidatie.

De onderzoekers suggereren dat efficiënt eiwitbeheer sterk levensverlengend werkt. Van de achterliggende chemie hebben ze helaas nog geen idee.

bron: FASEB