Urinemonsters nemen met behulp van wegwerpluiers vraagt de nodige voorzichtigheid. Uit de luier kunnen stoffen lekken die je NMR- en LC-MS-metingen verpesten, zo waarschuwen Amerikaanse onderzoekers in het tijdschrift Analytical Chemistry.

Volgens Michael Kennedy (Miami University, Ohio) en collega’s zijn luiers wel bruikbaar voor monstername, maar alleen wanneer je van tevoren een blancobepaling doet met een ongebruikt exemplaar, en gedurende het hele onderzoek vasthoudt aan één merk luiers waarbij het effect niet al te sterk is.

De onderzoekers stellen dat analyse van metabolieten in baby-urine in principe een hoop informatie kan geven, speciaal over levensbedreigende ziektes die optreden bij baby’s die te vroeg geboren zijn. En luiers zijn dan de meest babyvriendelijke manier om die monsters te nemen.

De voor de hand liggende vraag is dan, wat er al aan biomarker-achtige stoffen in die luiers zit.

Kennedy heeft het uitgeproberd met 8 verschillende merken wegwerpluiers. Bij 37 graden Celsius liet hij daar gedurende 3 uur een synthetisch urine-equivalent op inwerken. Daarna nam hij een vloeistofmonster en bekeek met de voor ‘metabonomics’ gebruikelijke NMR- en LC-MS-analysetechnieken wat er in zat.

Inderdaad vond hij bij de meeste merken een karakteristiek contaminatieprofiel, dat de potentie had om de metabolietenanalyse te vertekenen.

En mocht u als analyticus nu opmerken dat dit toch wel héél erg voor de hand ligt, dan hebt u uiteraard volkomen gelijk. Maar ja.

bron: C&EN