Additie van methylglyoxal levert een vorm van cholesterol op die nòg beter aan vaatwanden plakt dan gewone slechte cholesterol. Wellicht komt het hierdoor dat ouderen en type 2-diabetici een verhoogde kans lopen op verstopte kransslagaders, zo claimen Naila Rabbani (University of Warwick, Engeland) en collega’s in het tijdschrift Diabetes.

Het methylglyoxal (juister: 2-oxopropanal; C₃H₄O₂) gedraagt zich als een bloedsuiker. Het bindt zich in feite niet aan cholesterolmoleculen maar aan de eiwitcomponent van de cholesterolhoudende LDL-lipoproteïnen die in de volksmond ‘slechte cholesterol’ worden genoemd. Het favoriete aanhechtingspunt lijkt het aminozuur arginine te zijn.

Deze ‘glycatie’ levert ‘MGmin-LDL’-lipoproteïnebolletjes op die kleiner zijn dan gewone LDL, met een iets hogere dichtheid. Belangrijker is dat het oppervlak uit verband wordt getrokken waardoor functionele groepen vrijkomen die normaal gesproken afgeschermd blijven. En die groepen hechten zich zeldzaam goed aan slagaderwanden.

De onderzoekers vermoeden dat dit wel eens de reden zou kunnen zijn waarom type 2-diabetes de kans op een hartinfarct verhoogt. De gebrekkige regeling van de bloedsuikerspiegel leidt er immers toe dat deze groep bovengemiddeld veel methylglyoxal in het bloed heeft.

Het zou ook kunnen verklaren waarom het diabetesmedicijn metformin, dat die bloedsuikerspiegel verlaagt, tevens de kans op hartaanvallen lijkt te verlagen. Tot nu toe was het een raadsel hoe dat kon.

Maar voorlopig blijft het niet meer dan een hypothese. Nader onderzoek moet uitwijzen of het echt zo in elkaar zit.

bron: University of Warwick