Microvezels van polypropyleen plakken niet op oppervlak, maar glijden ook niet weg dankzij extreme wrijvingscoëfficiënt.

De kunststof microvezels zijn 20 micrometer lang en 0,6 micrometer dik, een factor honderd dunner dan een mensenhaar. Op een vierkante centimeter passen er 42 miljoen.

Een dergelijke vezel-array kan een kwartje laten plakken tegen een microscoopglaasje dat een hoek van 80 graden met de tafel maakt. Daarbij is geen sprake van ‘plakken’. Alleen de wrijving voorkomt dat het kwartje naar beneden glijdt, zo schrijven onderzoekers van de University of California in Berkeley in Physical Review Letters.

De onderzoekers schatten dat elke vezel een weerstand van 200 nanonewton tegen afschuiving oplevert. Om ze plat tegen het oppervlak te duwen, is maar 39 nanonewton per draadje nodig. Het gebrek aan adhesie wordt veroorzaakt door de stijfheid van de draadjes: zodra ze worden losgetrokken van het oppervlak buigen ze recht, waardoor ze het contact verliezen.

De onderzoekers hebben zich laten inspireren door de gekko, een soort hagedis die ook microvezels onder zijn poten heeft. Het verschil is dat de haartjes van een gekko wél enige ‘kleefkracht’ vertonen, zodat het dier ook tegen een plafond kan blijven plakken. Hoe de gekko dat precies doet, is overigens nog een raadsel.

bron: persbericht Berkeley