Eerstegeneratiebiomassa gaat in Nederland een gouden toekomst tegemoet. Nu de EU de suikerquota afschaft kunnen we binnenkort extra bieten gaan telen ten behoeve van de chemische industrie. Op voorwaarde dat die het spelletje meespeelt, suggereert een persbericht van Wageningen UR.

Binnen Europa ligt de suikerproductie al jaren aan banden, om te voorkomen dat de suikerprijzen instorten. De quota zijn zo krap dat vorig jaar tien procent van de suikerbehoefte moest worden geïmporteerd. Er wordt wel meer suiker geproduceerd, maar die mag niet voor menselijke consumptie worden verkocht en gaat tegen een lagere prijs naar de chemische industrie, bijvoorbeeld om er biobrandstof van te maken.

In 2017 wordt dit stukje landbouwbeleid geschrapt en mag iedereen produceren zoveel hij wil. En in Wageningen hebben ze nu geprobeerd om te voorspellen wat er dan gebeurt, in een rapport dat vooral inzichtelijk maakt hoe landbouwers redeneren.

Punt een: als het prijsverschil tussen kristalsuiker en industriesuiker wegvalt, krijg je een prijs die daar ergens tussenin ligt. Suiker in de supermarkt wordt dus goedkoper, suiker voor de industrie juist duurder. Dat laatste zou kunnen betekenen dat de industrie haar grondstoffen elders zoekt.

Punt twee: in Nederland zijn suikerbieten verreweg het meest aantrekkelijke gewas om suiker uit te winnen, en we hebben ruimte voor 14 procent meer hectare bieten. Met name in de voormalige veenkoloniën is plek zat. Maar als de chemische industrie die bieten niet wil hebben, beginnen de boeren er ook niet aan en zaaien ze liever gras in voor extra koeien - de melkquota worden immers óók afgeschaft.

Conclusie: de chemische industrie zou sterker moeten inzetten op de productie van chemische bouwstenen uit die bieten, en afspraken hierover moeten maken met de suikerproducenten.

Om het rapport letterlijk te citeren: er zal “een evenwicht gevonden moeten worden tussen enerzijds een lage prijs van suiker, zodat deze kan concurreren met andere grondstoffen voor biobouwstenen, en anderzijds een (blijvend) aantrekkelijke uitbetalingsprijs voor suikerbieten, zodat telers hun suikerbieten blijven verbouwen en niet inruilen voor andere gewassen.” (einde citaat)

De samenstellers gaan gelukkig niet zo ver dat ze openlijk pleiten voor overheidssubsidie teneinde dit evenwicht te bereiken. Daar hebben ze immers Sybrand van Haersma Buma voor.

bron: Wageningen UR