Drie dagen marineren in een geconcentreerde fructose-oplossing maakt hersenweefsel transparant zonder de structuur te beschadigen. Met fluorescentiemicroscopie kun je die structuur daarna mooier dan ooit in beeld brengen, schrijven Japanse onderzoekers in Nature Neurology.

Die transparantie is een optische truc. Je gebruikt een vloeistof met (vrijwel) dezelfde brekingsindex als het weefsel dat je wilt bestuderen, zodat licht er bijna ongehinderd doorheen gaat. De details die je wel wilt zien, kleur je van tevoren in met een fluorescente kleurstof.

Zulke vloeistoffen (‘optical clearing agents’) moeten aan een hoop eisen tegelijk voldoen. Behalve dat de brekingsindex moet kloppen, moeten ze het weefsel niet laten zwellen of krimpen, moeten ze geen interactie met die kleurstoffen (vaak tamelijk fragiele eiwitten) vertonen en moeten ze er niet te lang over doen om in het weefsel te trekken. Eerdere pogingen scoorden nooit optimaal op alle punten: de Japanners noemen een recente poging op basis van een ureumoplossing die muizenhersenen perfect transparant maakte maar er weken tot maanden over deed.

Hun fructose kan het dus in drie dagen. Als belangrijkste nadeel wordt enige bruining als gevolg van Maillardreacties opgegeven, maar dat effect kun je tegen gaan door toevoeging van ß-mercaptoethanol, a-thioglycerol of een ander thiol.

De Japanners hebben het spul SeeDB gedoopt, waarbij de B staat voor ‘brain’ en de D voor ‘deep’of ‘developing’, al naar gelang de toepassing. Ze hebben er zowel hersenen van volwassen muizen als complete muizenembryo’s doorzichtig mee gemaakt, en er een reeks plaatjes van gemaakt met een betere resolutie dan ooit.

Of het ook lukt met andere soorten weefsel is niet duidelijk.

bron: RIKEN