Waarom de milieubeweging verbóden zou moeten worden.

Het publiek wil maar niet bang genoeg worden voor de gevolgen van het broeikaseffect. Daarom besluiten duistere krachten binnen de milieubeweging de natuur een handje te helpen. Met bommen, raketten en seismische apparatuur willen ze een serie natuurrampen organiseren om zo hun CO₂-congres op te leuken voor de pers. Een knappe jongen die ze tegenhoudt. Ziedaar in een notendop de plot van Staat van Angst, de nieuwste bestseller van Jurassic Park-auteur Michael Crichton.

In de VS verscheen State of Fear al in december, en daar heeft het tot zeer gemengde reacties geleid. Om te beginnen is een van de beoogde rampen een tsunami – de echte kwam maar een paar weken later. Maar het is vooral een ráár boek. Het is een thriller vol ijsravijnen, modderstromen, kannibalistische kindsoldaten en dodelijke octopussen (ziet u de verfilming al voor u?), maar het is tegelijk een politiek pamflet dat de vloer aanveegt met het broeikaseffect, met de milieubeweging, met de media, met de politiek, met de gevestigde wetenschap en met iedereen die zo stom is om deze bende te geloven.

Crichton is een overtuigd aanhanger van Björn Lomborg, Heidelberg Appeal en anderen die vermoeden dat het met het milieu zo’n vaart niet loopt. En dat zullen we weten ook. State of Fear is de eerste avonturenroman ter wereld die hele reeksen klimaatgrafieken bevat, tientallen voetnoten en pagina’s vol verwijzingen naar Science en andere wetenschappelijke publicaties. Naar eigen zeggen heeft de auteur er drie jaar op gestudeerd. De knappe jongen uit het verhaal kent alles uit zijn hoofd en bekogelt er de overige hoofdrolspelers mee tijdens eindeloze socratische dialogen. Onnodig te zeggen dat die sparringpartners hemeltergend dom zijn en hun hele leven zwaar zijn gehersenspoeld door de groene maffia. En door een politiek-juridisch-mediacomplex (PJM) dat met een niet-bestaand broeikaseffect de mensheid in een staat van angst brengt om zo de eigen positie veilig te stellen die ze na het einde van de Koude Oorlog dreigde te verliezen.

Hij gaat, kortom, nogal ver. Dat de wetenschap voorzichtig moet zijn met conclusies over het klimaat, kan kloppen. Dat het grote publiek matig is voorgelicht en er vaak de ballen van snapt (’ik ben milieubewust, ik laat het dienst­ meisje in een hybride rijden’), is zeker waar. Maar een complot? Kwalijker is dat Amerikaanse recensenten de literatuurverwijzingen hebben nagetrokken en moesten concluderen dat de selectie knap eenzijdig is. Ook zouden sommige citaten danig uit hun verband zijn gerukt. Best mogelijk dat de milieubeweging dergelijke trucs gebruikt, maar dat is geen excuus voor Crichton om het ook te doen.

Wij stellen een referendum voor. Moet Michael Crichton worden gedeporteerd naar een onbewoond atol in de Stille Oceaan, waar hij in alle rust de dinosaurus kan uithangen zolang de zeespiegel niet al te veel stijgt? Voor een gefundeerd antwoord moet u uiteraard alle 495 pagina’s lezen. Juist ja.

Michael Crichton, Staat van angst. Uitgeverij Luitingh, 19,95 euro.
ISBN 9024556090.