De wereldenergievoorziening gaat een onzekere toekomst tegemoet. Op de economie is geen peil meer te trekken en er dreigt een enorm gat te vallen tussen het energie-aanbod en de vraag. Dat valt op te maken uit de nieuwste bundel toekomstscenario’s van Shell, die maandag online werd gezet onder de titel ‘Signals & Signposts’.

In het rapport is sprake van twee scenario’s, getiteld ‘Blueprints’ en ‘Scramble’. Het eerste gaat er van uit dat de politiek wereldwijde afspraken maakt over energiebesparing, duurzame ontwikkeling en beperking van de CO₂-uitstoot. Het tweede schetst een situatie waarbij politici daar niet toe in staat blijken en allemaal hun eigen lokale kortetermijnbelangetjes blijven najagen.

Waarbij de opstellers voor het eerst in de lange geschiedenis van de Shell-energiescenario’s hun neutrale positie laten varen en nadrukkelijk de voorkeur geven aan dat eerste scenario. En tussen de regels door laten ze er geen twijfel aan bestaan dat de ontwikkelingen eigenlijk nog sneller zouden moeten gaan dan in dat ‘Blueprints’-scenario - maar dat de wereld in werkelijkheid ergens tussen de twee scenario’s in lijkt te blijven steken.

Het verschil tussen beide scenario’s zit onder meer in de manier waarop Noord-Amerika omgaat met de aardgasvoorraden. De laatste jaren zijn daar veel meer gasvelden in exploitatie genomen dan eerdere Shell-scenario’s ooit voor mogelijk hadden gehouden. En dan zijn er dus twee mogelijkheden: óf je gebruikt dat gas om zo weinig mogelijk steenkool te hoeven verstoken, óf je blijft gewoon kolen stoken en gebruikt dat extra gas om de elektriciteitsprijzen zo ver te drukken dat je voorlopig niet meer aan energiebesparing hoeft te denken.

Terwijl intussen het energieverbruik van China, India en andere ontwikkelingslanden dusdanig toeneemt dat de wereldenergiebehoefte in 2050 wel eens drie keer zo groot zou kunnen zijn als in 2000. Zelfs als je het verbruik een stuk efficiënter maakt en de winning van fossiele brandstoffen flink opvoert, blijf je zo nog met een gat zitten dat door Shell op 400 exajoule per jaar wordt geschat, overeenkomend met éénmaal dat gebruik in 2000.

Hoe deze ‘Zone of Uncertainty’ in vredesnaam moet worden overbrugd, weten ze bij Shell ook niet. “Is this a Zone of Extraordinary Opportunity or Extraordinary Misery?”, zo vragen de auteurs zich hardop af.

bron: Shell