Polycarbonaat blijkt biologisch afbreekbaar

Laat een cd lang genoeg in de zon liggen en hij wordt vanzelf vatbaar voor biologische afbraak. Dat suggereren Indiase onderzoekers op de website van het tijdschrift Biomacromolecules.

De onderzoekers verzamelden grondmonsters op een kunststof-afvaldump en isoleerden daar zo veel mogelijk micro-organismen. Vervolgens probeerden ze of die wilden groeien op een plaatje Lexan-polycarbonaat. Een deel van de plaatjes was ‘vers’, anderen waren blootgesteld aan UV C-licht en/of een temperatuur van 100 graden Celsius om een beginnetje met de afbraak van de polymeerketens te maken.

Uiteindelijk kwamen daar twee schimmelculturen uit, die de kunststof daadwerkelijk leken aan te tasten. Ze kregen de namen Engyodontium album MTP091 en Penicillium spp. MTP093 mee, omdat hun DNA nog het meeste leek op dat van deze schimmelgeslachten.

Tevens schaften de onderzoekers een monster aan van Phanerochaete chrysosporium NCIM 1170, een stam die commercieel wordt aangeboden als plasticvreter.

Die drie schimmels werde gekweekt met polycarbonaat als enige koolstofbron. Na verloop van tijd (12 maanden of zo) waren er diverse aanwijzingen dat de kunststof inderdaad werd aangetast. In het beste geval verminderde de massa met 5,4 procent, terwijl de gemiddelde molecuulmassa (Mn) met bijna 40 procent terugliep. Bij een ander monster werd een verlaging van de glastemperatuur met 15 graden Celsius vastgesteld.

De voorbehandeling met UV of warmte was niet helemaal essentieel maar versnelde het proces wél.

Hoe het afbraakmechanisme precies werkt is nog niet duidelijk. Wel viel alvast op dat het monomeer van polycarbonaat, bisfenol A, niet n aantoonbare hoeveelheden vrij kwam. Dus óf de afbraak van de ketens gaat niet zo ver, óf de schimmel verteert in werkelijkheid bisfenol A.

bron: Biomacromolecules