Uit eigen ervaring kan ik beamen dat het allemaal klopt. Sanne wilde altijd precies weten hoe het zat én had tegelijkertijd heel goed de beoogde lezer of luisteraar voor ogen. Want die moet het wel snappen. Ze wilde verwondering stimuleren en laten zien hoe leuk het is om je dingen af te vragen. ‘Ze was een echte ambassadeur voor de wetenschap’, zegt hoogleraar Bert Meijer van de TU Eindhoven, die met haar samenwerkte in verschillende projecten. ‘Als geen ander wist Sanne iedereen te overtuigen van de grote waarde van de overdracht van wetenschappelijke kennis naar het brede publiek. De uitdaging kon niet groot genoeg zijn, ze wist altijd wel een invalshoek te vinden.’

Sanne studeerde scheikunde aan de Universiteit van Amsterdam en begon in 1993 als stagiaire bij uitgeverij Ten Hagen en Stam op de redactie van de natuurwetenschappelijke vakbladen, waartoe ook het toenmalige Chemisch Weekblad en Chemisch Magazine behoorden. Marian van Opstal was daar destijds eindredacteur. ‘Het was meteen duidelijk dat Sanne talent had. Ze was doortastend en nieuwsgierig en wilde altijd het naadje van de kous weten.’

Hier ontwikkelde Sanne zich verder in diverse redactionele functies en in 2001 werd ze adjunct-hoofdredacteur bij het tijdschrift Natuur&Techniek, de voorloper van het huidige New Scientist. In 2007 ging ze aan de slag bij NEMO in Amsterdam en vanaf 2012 was ze hoofdredacteur van NEMO Kennislink. Daarnaast schoof ze regelmatig aan bij diverse radio- en tv-programma’s en was ze voorzitter van de Vereniging Weten­schapsjournalistiek en -communicatie Nederland (VWN).

In 2017 kreeg ze de diagnose borstkanker en hoewel de vooruitzichten in eerste instantie gunstig waren, stond de wetenschap uiteindelijk met lege handen. Sanne laat haar man en dochter achter. Het is een groot gemis.