Voor het eerst is het gelukt om een nanomotortje door een levende cel te sturen. Je kunt er het cytoplasma mee klutsen, organellen mee butsen en het celmembraan van binnenuit lek rammen, schrijven Tom Mallouk en collega’s van Penn State University binnenkort in Angewandte Chemie.

“Het is nog niet echt Fantastic Voyage maar het komt in de buurt”, juicht een persbericht.

Die ‘motortjes’ zijn eigenlijk een soort metalen raketjes. De eerste generatie werd voortgestuwd door een inwendige ontledingsreactie. Het huidige model is een 3 micrometer lang, massief staafje, met een ronde top en een uitgeholde onderkant. Het wordt voortgestuwd door ultrasone geluidsgolven die je genereert met een externe generator. Het voordeel is tweeledig: er komen geen giftige stoffen uit de ‘motor’, en de raket komt niet alleen in water vooruit maar ook in de relatief dikke soep die in een cel zit.

De staafjes worden elektrochemisch gekweekt, volgens de standaardprocedure voor nanostaafjes. Ze bestaan grotendeels uit goud, maar door er ook een stukje metaal in te bouwen met zwakke ferromagnetische eigenschappen (nikkel of, in dit geval, ruthenium) kun je raketjes bouwen die zich laten sturen door een extern magnetisch veld.

In Langmuir beschreef dezelde groep vorig jaar al een experiment waarbij ze identieke nanomotortjes van buitenaf op een celcultuur lieten knallen. Dit keer hebben ze ze eerst laten absorberen door dat celkweekje (HeLa-cellen om precies te zijn) en daarna pas de motor aangezet.

Mallouk droomt al hardop van medische nanobotjes die het lichaam doorkruisen en van alles uithalen met individuele cellen. Onduidelijk blijft alleen hoe hij er miljarden tegelijk denkt te besturen als het met ééntje al uitdraait op een intracellulaire death race.

bron: Penn State