Amerikaanse onderzoekers hebben een microraketje bedacht dat maagzuur kan gebruiken als brandstof. Ze hopen het te kunnen gebruiken voor medicijnentransport. Al weten ze nog niet echt hoe, zo blijkt uit een publicatie in het Journal of the American Chemical Society.

Het grote voordeel zou moeten zijn dat je zulke raketjes geen eigen brandstof, zoals waterstofperoxide, meer hoeft mee te geven.

Het idee is verbluffend simpel. Van zuurbestendige kunststof, bijvoorbeeld polyaniline, maak je een kokertje van 10 micrometer lang en een paar micrometer diameter. Je sluit het aan één eind (vrijwel) af en je bekleedt de binnenzijde met zink.

Zink heeft een lagere redoxpotentiaal dan waterstof dus in een sterk zuur milieu krijg je een spontane redoxreactie tussen Zn en H⁺, die Zn²⁺-ionen en gasvormige waterstof oplevert. Het H₂-gas ontsnapt in de vorm van belletjes uit het open uiteinde van het buisje, dat daardoor de andere kant op wordt gedrukt.

Hoe hard de raket gaat, hangt af van de pH en van welk zuur je gebruikt. De hoogste snelheden werden gemeten in zoutzuur bij een pH van -0,2. Het raketje haalde ruim 1 mm/s, dat is dus 100 keer de eigen lengte per seconde. Zwavelzuur en fosforzuur werken wat minder goed; salpeterzuur werkt helemaal niet omdat je dan in plaats van H₂ N₂O krijgt. Dat gas lost veel beter op in water, zodat er geen belletjes ontstaan.

Voor zink is gekozen omdat het gemakkelijk is te verwerken, en in de gebruikte hoeveelheden beslist niet giftig. Bovendien blijkt het meer belletjes te genereren dan andere onedele metalen, zoals Fe, Co, Sn en Pb.

Of het ook echt werkt in maagzuur, hebben de auteurs overigens niet uitgeprobeerd. Maar ze denken dat het raketje daar nog wel in vooruit komt. Wel is hun inschatting van de pH van dat maagzuur wellicht iets aan de optimistische kant: in de publicatie speken ze van 0,8 tot 2,0 terwijl Wikipedia het op 1,5-3,5 houdt. Is er een dokter in de zaal die kan uitleggen wie er gelijk heeft?

bron: American Chemical Society