De ‘plastic soep’in de oceanen is grotendeels afkomstig uit de bonte was. Dat denken althans Ierse onderzoekers die het waswater hebben geanalyseerd op de aanwezigheid van kunstvezels.

In Environmental Science and Technnology beschrijven Mark Anthony Browne (University College, Dublin) hoe ze eerst een onderzoekje hebben gedaan naar de aanwezigheid van microscopisch kleine kunststofdeeltjes in zeewater. Om te beginnen vonden ze meer van die deeltjes op stranden in de buurt van dichtbevolkte gebieden, wat suggereert dat ze op z’n minst gedeeltelijk uit het plaatselijke riool afkomstig zijn.

Maar belangrijker is dat die deeltjes er uitzien als fragmenten van kunstvezels. En nader onderzoek met behulp van FTIR-spectrometrie leerde dat de chemische samenstelling daar ook mee overeenkomt: driekwart is polyester, de rest is een mix van polyamide (nylon), polypropeen en acrylaten.

Waarna Browne eens is gaan kijken wat er gebeurt als je fleece-jasjes, polyester overhemden en ander synthetisch textiel in de wasmachine gooit. Inderdaad blijken er dan nogal wat vezels af te slijten en met het waswater mee te komen. Soms zelfs meer dan 1.900 vezels per kledingstuk en per wasbeurt.

Voor de zekerheid hebben de onderzoekers nog een paar monsters van afvalwaterzuiveringen gecheckt, en daar bleken inderdaad precies dezelfde vezels in te zitten.

Als je bedenkt hoeveel kledingstukken er wereldwijd elke dag worden gewassen, dan zou dit inderdaad wel eens een zeer belangrijke bron van plasticvervuiling kunnen zijn. De volgende vraag is of die plastic soep ook echt schadelijk is; de meningen daarover zijn verdeeld.

Het zet de huidige Greenpeace-actie tegen milieuvervuiling door de kledingindustrie in een geheel nieuw daglicht. Terwijl wij dit zitten te schrijven, ontvangen wij een persbericht waarin modeketen H&M belooft tussen nu en 2020 álle giflozingen te stoppen. Ze mogen hopen dat ze van deze belofte niet heel erg veel spijt gaan krijgen.

bron: C&EN