Joshua Dijksman en postdoc Preeti Sharma, van de Wageningse groep Physical Chemistry and Soft Matter, beschrijven in het tijdschrift Biointerphases hoe ze een woud van kunststof microchampignons kweekten, vereenvoudigd tot halve bolletjes op steeltjes. De diameter van de hoeden bedraagt 600 µm, die van de stelen 400 µm. Het idee is dat je ze door de mazen in het textiel drukt, waarna ze achter de draden blijven haken. Loshalen is een kwestie van stevig trekken.

In eerste instantie print je het paddenstoelenveldje in 3D met een stereolithografietechniek, waarbij acrylaathars laagje voor laagje uithardt onder een uv-laser. De harde, brosse paddenstoeltjes giet je daarna af in Ecoflex, een soepel en rekbaar siliconenrubber die na uitharding makkelijk loskomt van het origineel. Door dit negatief op zijn beurt af te gieten in polydimethylsiloxaan (PDMS), een veel stijver siliconenrubber, krijg je paddenstoeltjes met de gewenste mechanische eigenschappen.

Omdat acrylaat en Ecoflex nooit voor de volle 100 % uitharden, voorzie je de mallen vóór gebruik van een dun laagje perfluordecyltrichloorsilaan (PFOTS), dat volkomen inert is en chemische binding met de afgietsels voorkomt.

De hechting kun je reproduceerbaar meten met een rheometer. Normaal bepaal je daarmee visco-elastische eigenschappen van vloeistoffen, maar de gecontroleerde bewegingen die daarvoor nodig zijn kun je ook anders inzetten. Ze probeerden drie soorten textiel uit: nylonkous, normaal katoen en grof kaasdoek. In alledrie bleven de paddenstoeltjes klitten, zij het niet altijd even stevig.

Bijkomend voordeel van deze productiemethode, ontwikkeld binnen het 4TU-programma Soft Robotics, is uiteraard dat je eindeloos kunt experimenteren met PDMS-kwaliteiten, de afmetingen van de paddenstoelen en hun onderlinge tussenruimte.

En mocht je soldaat zijn en bezig de vijand te besluipen, dan zul je blij zijn dat het lostrekken geluidloos verloopt.