Als moleculen maar hydrofoob genoeg zijn, hebben ze geen sterke waterstofbruggen nodig voor een supramoleculaire stapeling. Zou best kunnen dat RNA uit zoiets is ontstaan, suggereert een publicatie in JACS.

Volgens Nicholas Hud en collega’s van Georgia Tech is hiervoor de voorwaarde dat het hydrofobe oppervlak van de betrokken moleculen groter is dan - ruwweg - een vierkante nanometer. In een waterige oplossing boeken ze dan zo veel energiewinst wanneer ze de tussenliggende watermoleculen wegdrukken en tegen elkaar aan kruipen, dat het evenwicht vrijwel geheel naar rechts verschuift en je zeer stabiele stapeltjes krijg. Zelfs als tussen de moleculen verder geen enkele chemische interactie bestaat.

Hud heeft het gedemonstreerd met twee stikstofrijke verbindingen: cyanuurzuur en een gemodificeerd triaminopyrimidine. In water vormden die inderdaad stapeltjes, en wel zo enthousiast dat eventuele tussenproducten niet eens met NMR zichtbaar waren te maken.

Het zou volgens de onderzoekers een nieuwe manier kunnen zijn om hydrogels te maken.

De volgende stap is om hetzelfde effect te demonstreren met moleculen die wat meer lijken op de huidige RNA- en DNA-basen. Als dat lukt, wordt het een heel klein beetje plausibel dat de huidige helixen oorspronkelijk ook losse stapeltjes zijn geweest die in een later stadium onderling chemische bindingen zijn gaan vormen.

Al blijven er dan nog heel veel vragen open als het om het ontstaan van het leven gaat.

bron: C&EN