In de VS is een oppervlak ontwikkeld waar écht elke vloeistof van afglijdt. Polair of apolair, Newtons of niet. Zo’n ‘superomnifobe’ coating is ideaal om andere materialen te beschermen tegen beschadiging door chemicaliën, schrijven onderzoekers van de University of Michigan in JACS.

Anish Tuteja en collega’s gingen uit van gecrosslinkt polydimethylsiloxaan (PDMS), een soort siliconenkit die van zichzelf al uitstekend bestand is tegen een groot aantal chemicaliën. Ze vulden die aan met een fluorodecyl polyedrisch oligomeer silsequioxaan (POSS), een exotische siliciumverbinding waarvan de moleculen min of meer bolvormig zijn.

Maar het belangrijkste is dat ze die coating dudanig aanbrengen dat je een ‘hiërarchisch gestructureerd’ oppervlak krijgt, met een fijne structuur op een veel grover gestructureerde onderlaa. Die laatste blijkt in de praktijk overgens gewoon een stukje fijn metaalgaas te zijn.

Het effect is dat een vloeistofdruppel, die er tegenaan vliegt, net zo hard weer terugketst. Uit welke hoek hij ook komt, hij krijgt nooit de kans om het oppervlak te bevochtigen. Energetisch is het botweg aantrekkelijker om druppelvormig te blijven.

Het ecffect is zo sterk dat zelfs vloeistoffen die niet-Newtons gedrag vertonen, zoals bloed en yoghurt, er geen grip op krijgen.

Toepassingen zouden kunnen variëren van vlekvrije kleding tot corrosiebescherming. Hoe je zo’n coating in de praktijk zou moeten aanbrengen is intussen een beetje onduidelijk - hoe krijg je dat metaalgaas er op?

bron: American Chemical Society