Het leven op Aarde is mogelijk ontstaan in holle microbolletjes van anorganische klei. Die konden de ingrediënten bij elkaar houden totdat de evolutie de celwand uitvond, zo schrijven Amerikaanse fysici in het tijdschrift Soft Matter.

Die bolletjes zijn in de vrije natuur nog nooit waargenomen, maar Anand Bala Subramaniam (Harvard School of Engineering and Applied Sciences) en collega’s zijn er wél in geslaagd om ze in het lab te maken uit ingrediënten die in de oersoep ruimschoots voorradig zouden moeten zijn geweest.

De gebruikte kleisoort is montmorilloniet, (Na,Ca)_0,3(Al,Mg)₂Si₄O₁₀(OH)₂·n(H₂O). Deze zeer veel voorkomende klei heeft de neiging om platte nanoplaatjes te vormen. Op gasbelletjes in water blijven die plaatjes vanzelf steken.

Bevat dat water ook simpele organische oplosmiddelen zoals methanol of ethanol, met een relatief lage oppervlaktespanning, dan bevochtigen die de elkaar overlappende plaatjes. Daardoor wordt ook de binnenkant van het bolletje vochtig, met als gevolg dat uiteindelijk alle gas in de vloeistof oplost.

De resulterende ‘clay vesicles’ met vloeistofvulling zijn poreus. Kleine moleculen zoals lipiden en nucleïnezuren kunnen door de poriën naar binnen. Maar als ze daar vervolgens met elkaar reageren tot membranen of lange ketens, dan kunnen die er niet meer uit.

En al eerder is aangetoond dat montmorillonietplaatjes uitgerekend dit soort reacties katalyseren.

Uiteindelijk zou dan, na en heel lange reeks van toevalstreffers, in zo’n bolletje een oerversie van een eencellige kunnen zijn ontstaan, compleet met een celmembraan dat de binnenkant van het bolletje bedekte. Wachtend tot het moment dat het robuust genoeg was om door te leven wanneer het bolletje het per ongeluk begaf.

Maar zie het maar eens te bewijzen.

bron: Harvard