Dure geneesmiddelen moeten voortaan worden vergoed op no cure no pay-basis. Slaat de behandeling niet aan dan draait de fabrikant voor de kosten op, stelt het College van Zorgverzekeringen voor in een advies aan minister Schippers.

Als de minister het overneemt (en het zal wel terdege voorgekookt zijn), dan is dat op z’n minst een Nederlandse primeur.

Het advies geldt in eerste instantie alleen voor Xolair (omalizumab), een antilichaam ter behandeling van ernstige allergische astma waartegen niets anders meer helpt. Het kost 16.000 euro per jaar en sinds 2006 wordt het door de verzekering vergoed. Maar sindsdien is duidelijk geworden dat 3 op de 10 patiënten ergeen baat bij hebben, endat slecht valt te voorspellen welke 3 dat precies zijn.

Vorig jaar kwam het CVZ tot de conclusie dat de onvoorwaardelijke vergoeding van Xolair niet te rechtvaardigen is. Voor alle patiënten gemiddeld is de ‘kosteneffectiviteit’ te laag. Maar als het uit het pakket zou worden gehaald, zijn de patiënten bij wie het wel helpt de klos.

Vandaar dat het CVZ, het Astmafonds en de Nederlandse Vereniging van Ziekenhuizen afspraken blijken te hebben gemaakt met fabrikant Novartis over ‘pay for performance’-constructies. Daarin wordt afgesproken dat ziekenhuizen alleen voor Xolair betalen wanneer het werkt. Gehoopt wordt dat dit 1 à 2 miljoen euro per jaar bespaart zonder dat Novartis iets aan de prijs hoeft te doen en zonder dat de patiënten er iets van merken.

Het betreft een proef. Over 2 jaar wordt bekeken of het werkt, en of op deze manier misschien ineens wèl duidelijk wordt aan welke patiënten je het wel en niet moet voorschrijven.

Dan zal ook worden bekeken of de no cure no pay-constructie vaker moet worden toegepast.

bron: CVZ, De Telegraaf