Er is koolstof op Mars. Maar of het er altijd al was of dat het door de Curiosity-sonde is meegebracht valt nog niet te zeggen, meldt de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie Nasa.

Het bericht is een beetje een anticlimax, gezien de hardnekkige geruchten dat er een ‘historische’ mededeling zat aan te komen. Velen hoopten al op de aankondiging dat er leven was ontdekt. Als Nasa de Curiosity voor vertrek niet goed heeft schoongemaakt zou het vooral een historische blunder zijn. Al is al langer duidelijk dat het extreem lastig is om zo’n sonde echt helemaal smetvrij te krijgen.

Vast staat dat de gaschromatograaf van de Curiosity de aanwezigheid van organochloorverbindingen aan het licht heeft gebracht. Die GC maakt onderdeel uit van het ‘Sample Analysis at Mars’-experiment, afgekort SAM. Hij is voorzien van een oventje dat grondmonsters bij 1.100 graden Celsius laat verdampen, zodat de vluchtige componenten vrijkomen. Naast de GC bevat SAM een massaspectrometer die de componenten identificeert als ze een voor een uit de GC komen, en een laserspectrometer die de isotoopverhoudingen kan bepalen.

Volgens Nasa zijn die organochloorverbindingen vermoedelijk ontstaan door chemische reacties in het oventje. De chloor zou dan komen uit perchloraten die door eerdere sondes ook al waren gedetecteerd. En de koolstof kan komen uit anorganische mineralen of uit organische koolwaterstoffen.

Of die koolwaterstoffen wel of niet inheems zijn, en of ze dus echt een aanwijzing kunnen vormen dat er leven op Mars is of ooit is geweest, durft men bij Nasa in dit stadium niet te zeggen.

Met die isotopen is trouwens ook wat vreemds aan de hand. De laserspectrometer geeft aan dat het deuteriumgehalte van de lokale waterstof een factor 5 hoger is dan op aarde. De enige verklaring die Nasa tot nu toe kan bedenken is dat uv-straling water in de atmosfeer afbreekt, en dat gewone waterstof daarna sneller in het heelal verdwijnt dat het tweemaal zo zware deuterium.

bron: Nasa, New Scientist