Nanodeeltjes met koolwaterstofstaarten kunnen drukinkt zo subtiel labelen dat namaak vrijwel ondoenlijk wordt. Een veelbelovend nieuw wapen tegen vervalsingen, claimen Vincent Rotello en collega’s (University of Massachusetts, Amherst) in Chemical Communications.

Ze maken gebruik van laser desorption/ionization imaging mass spectrometry (LDI-IMS). Bij die methode meet je in feite de massa van de moleculen die op een oppervlak aanwezig zijn. Hiervoor hoef je maar zo weinig moleculen los te slaan van je oppervlak, dat je de analysemethode gerust mag betitelen als niet-destructief.

De truc is nu om aan je inkt nanogouddeeltjes toe te voegen, waaraan koolwaterstofketens van een bepaalde lengte zijn gehecht. Onder de LDI-IMS kun je die deeltjes vervolgens zichtbaar maken. Wil je het nog mooier doen, dan bouw je een soort watermerk op uit verschillende lagen inkt, waar telkens een andere maat koolwaterstofketens in zit. De LDI-IMS stel je zo af dat hij aan elke ketenlengte een ander kleurtje koppelt (zie de illustratie).

Om zo’n watermerk te kunnen namaken moet je erg handig zijn met nanodeeltjes en ook nog beschikken over een LDI-IMS. Voor verreweg de meeste vervalsers zal dit wel een beetje te hoog gegrepen zijn, verwachten de onderzoekers.

Ze denken er bankbiljetten en verpakkingen mee te kunnen beveiligen, maar ook geneesmiddelen. Voor zover bekend kun je zulke nanogouddeeltjes namelijk gewoon opeten.

Probleem is nog wel dat het nog niet echt goed werkt op een vezelachtige ondergrond, zoals papier. Maar daar vinden ze nog wel wat op.

bron: Royal Society of Chemistry