Voorzie nanodeeltjes van een korte synthetische peptideketen en het immuunsysteem laat ze voortaan met rust. Het maakt ze veel beter geschikt als geneesmiddelendrager, denken Dennis Discher en collega’s van de University of Pennsylvania.

Ze maken daarbij gebruik van een natuurlijk mechanisme, dat voorkomt dat het immuunsysteem lichaamseigen cellen aanvalt. Die cellen hebben daartoe bepaalde membraaneiwitten op hun oppervlak. De macrofagen, die het opruimwerk doen, herkennen deze ’self’- eiwitten en laten de cel die er aan vast zit verder met rust.

Op zich is zo’n eiwit te groot en te onhandig om aan een nanodeeltje vast te hangen. Maar Discher realiseerde zich dat je van één van die eiwitten, genaamd CD47, maar een heel klein fragment (21 aminozuren) hoeft na te maken om de bijpassende receptor op een macrofaag tevreden te stellen. Dat valt in het lab goed te doen, en computersimulaties bevestigen dat het losse fragment zich precies zo vouwt als het doet wanneer het deel uitmaakt van het complete eiwit..

In Nature Chemistry beschrijven Discher en collega’s nu hoe ze zo’n ketentje hebben gesynthetiseerd dat de menselijke variant van CD47 nabootst. Dat hingen ze aan streptavidine-nanobolletjes, en de combinatie injecteerden ze in gemodificeerde muizen die receptoren voor menselijk CD47 aan hun macrofagen hadden zitten. Inderdaad bleven deze bolletjes gemiddeld tweemaal zo lang in de bloedbaan circuleren als bolletjes zonder nep-CD47.

De onderzoekers hebben ook al laten zien dat je zulke nanobolletjes in principe kunt gebruiken om tumoren te bestrijden. Als ze lang genoeg in de bloedbaan blijven hopen ze zich immers vanzelf op in zo’n tumor, met dank aan de krakkemikkige bloedvatstructuur ter plekke. Waarschijnlijk werkt dit nog beter met nanodeeltjes die je er specifiek voor ontwerpt, in plaats van generieke streptavidinedeeltjes die toevallig toch nog in de kast stonden.

Er wordt wel bij aangetekend dat nog maar heel weinig bekend is over de manier waarop macrofagen überhaupt nanodeeltjes kunnen afbreken. Verrassingen zijn dus niet uit te sluiten.

bron: news@nature