Met een oppervlakte-actieve stof die onder invloed van UV-licht in tweeën breekt kun je eiwitten veel makkelijker de massaspectrometer in krijgen om het te analyseren. Onderzoekers van de University of Wisconsin-Madison presenteerden het idee (octrooi aangevraagd) zojuist in Nature Methods.

Het idee is dat je zo’n detergent gebruikt om eiwitten, die van zichzelf niet oplosbaar zijn in water, tijdelijk wél oplosbaar te maken zodat je ze kunt extraheren uit het restant van een cel. Vlak voordat je het sample in de MS injecteert, maak je het detergent onschadelijk met een UV-puls - op dat moment doet de oplosbaarheid er immers niet meer toe.

Ying Ge en collega’s brengen het met name als hulpmiddel bij top-down proteomics, waarbij je de massa van complete eiwitmoleculen bepaalt in plaats dat je ze eerst in kleine stukjes knipt. Nog niet zo lang geleden konden massaspectrometers zulke grote moleculen überhaupt niet aan. Tegenwoordig lukt het steeds beter, maar dan komt een ander probleem om de hoek kijken. De meest gebruikelijke detergenten, zoals natriumdodecylsulfaat (SDS), vormen in water zelf anionen die in de praktijk het MS-signaal verpesten. En ze laten zich lastig uit het sample verwijderen zonder daarbij de eiwitten te beschadigen.

Ge en haar groep hebben nu een reeks UV-gevoelige detergenten met elkaar vergeleken. Uiteindelijk kwamen ze uit op 4-hexylfenylazosulfonaat, dat ze voor het gemak aanduiden als Azo. Qua oppervlakte-actieve werking blijkt het ongeveer even goed te presteren als SDS: zelfs membraaneiwitten krijg je er mee los. Maar de lichtgevoelige azogroep (-N=N-) is heel makkelijk te splitsen. Naast N₂ en HSO^3-, dat te klein is om de meting te verstoren, hou je dan alleen ongeladen kleine moleculen over waarvan je geen last hebt.

De onderzoekers stellen dat Azo bovendien vrij gemakkelijk is te synthetiseren, en goedkoop genoeg moet zijn om SDS ook routinematig te vervangen bij andere procedures zoals gel-elektroforese.

bron: University of Wisconsin-Madison