Micro-RNA’s spelen een rol in het ontstaan van diabetes type 2 bij overgewicht. Deze regulatoire RNA’tjes zorgen voor een inactivatie van het enzym AKT, waardoor insulineresistentie optreedt en de bloedglucosespiegel stijgt, zo melden Duitse onderzoekers in Nature cell Biology.

Dat overgewicht en diabetes type 2 vaak samengaan is al langer bekend, maar het moleculaire mechanisme daarachter was tot nu toe onduidelijk.

Toen hoofdonderzoeker Jens Bruning, in dikke muizen met diabetes-2 steeds weer bepaalde microRNA’s tegenkwam in weefsels die op insuline reageren, kreeg hij het vermoeden dat deze kleine RNA-moleculen een belangrijke rol spelen in diabetes type 2 bij overgewicht.

Het onderzoeksteam, onder leiding van Bruning, van het Max Planck in Keulen laat in de studie zien dat er in obese muizen met diabetes 2, twee maal zo veel miRNA-143 in de lever voorkomt vergeleken met normale diabetes-2- muizen. Daarnaast is de concentratie van het zogeheten ORP8 eiwit veel lager. Dit eiwit zorgt er normaal gesproken voor dat insuline het AKT-enzym in cellen activeert.

Het AKT-enzym in cellen is belangrijk voor de glucosemetabolisme. Zo zorgt het met behulp van insuline ervoor dat cellen glucose uit de bloedbaan opnemen en remt het de glucoseproductie in levercellen. Dit alles voorkomt dat de glucosespiegel in het bloed te hoog wordt.

MicroRNA’s (MiRNA) zijn 20 a 25 nucleotiden lang, coderen niet voor een eiwit, maar reguleren wel de de activiteit van genen. In dit geval blokkeren zij dus de genen die verantwoordelijk zijn voor de activatie van AKT.

In diabetes type 2 wordt er genoeg insuline gemaakt, maar reageren cellen er niet meer op. Hierdoor nemen cellen geen glucose meer op uit het bloed. Continu te hoge glucoseconcentraties in het bloed beschadigen bloedvaten.

Waarom obese muizen met diabetes 2 meer miRNA’s aanmaken vergeleken met niet-obese diabetes-2-muizen, is onbekend. “Als we weten welk signaleringsmechanisme daarvoor verantwoordelijk is, kunnen we nieuwe medicijnen ontwikkelen tegen diabetes-2 in overgewicht, aldus Bruning.

Bron: Max-Planck-Gesellschaft