Om kansrijke nieuwe medicijnen te creëren moet je moleculen, die in de natuur voorkomen, te lijf gaan met reacties die hun ringstructuren veranderen. Dat levert namelijk structuren op die je in de huidige stoffenbibliotheken nooit zult vinden, schrijven Amerikaanse onderzoekers in Nature Chemistry.

Paul Hergenrother en collega’s van de University of Illinois at Urbana-Champaign suggereren dat die huidige stoffenbibliotheken chemisch gezien veel te saai zijn. Ze bevatten vooral platte moleculen zonder veel stereochemische complexiteit. En dan kun je via high-throughputscreening zo veel zijgroepen uitproberen als je wilt, de kans is klein dat het een spannend medicijn oplevert.

Waarmee dus tussen de regels door wordt gezegd dat het geen wonder is dat de farmaceutische R&D tegenwoordig zo weinig meer oplevert.

Het idee is nu om natuurlijke moleculen te nemen die wel vrij complex zijn, en die te behandelen met reagentia die de complexiteit van het koolstofskelet nog verder vergroten. Zo kijg je structuren in handen waar je anders echt nooit op zou zijn gekomen, en wie weet wat die voor effect hebben op de menselijke biochemie.

Hergenrother heeft het onder meer geprobeerd met gibberellinezuur, adrenosteron en kinine. Het leverde inderdaad een aantal tamelijk fantasievolle producten op.

Of ze ergens goed voor zijn, wordt momenteel uitgeprobeerd.

bron: C&EN