Nanotechnologie imiteert koppeling van virus aan een cel

Twentse onderzoekers hebben een modelsysteem ontwikkeld, dat de zwakke krachten tussen eiwitmoleculen nabootst. He model simuleert bijvoorbeeld de manier waarop een virus zich hecht aan een celmembraan. Voor een deel blijkt dat mechanisme lijnrecht tegen de intuïtie in te gaan, zo valt te lezen in een publicatie die door PNAS online is gezet.

Promovenda Olga Crespo en postdoc Choon Woo Lim, werkzaam binnen het Mesa⁺-instituut voo nanotechnologie, gebruikten bolvormige dubbelwandige blaasjes (’vesicles’) als model voor het celmembraan. Ze voorzagen de vesicles van receptoren voor metaalionen, als imitatie van de membraaneiwitten waar virussen zich aan plegen te hechten. Die receptoren waren zo gekozen dat sopmmige ionen, zoals koper, zich veel sterker bonden dan andere, zoals nikkel.

Het verrassende was dat de vesicles gingen klonteren in aanwezigheid van nikkel, maar juist niet bij het sterker bindende koper. De onderzoekers denken dat dit komt doordat koperionen zich stevig binden aan álle receptoren van een vesicle, waardoor die meteen allemaal buiten gevecht zijn gesteld.

Nikkel laat hier en daar ‘losse eindjes’ open, waardoor het kan gebeuren dat receptoren van twee verschillende vesicles zich tegelijk binden aan hetzelfde metaalion. Het gevolg is klontering.

bron: Universiteit Twente