Voer je celkweekje ijzeroxide-nanodeeltjes, plaats een magneet boven de cultuur, en zie hoe ze in quasi-gewichtloze toestand op een realistische manier alle kanten op kunnen groeien. Het levert een omgeving voor het screenen van potentiële geneesmiddelen op die veel realistischer is dan een ‘plat’ 2D-kweekje op de bodem van een petrischaal, zo claimen onderzoekers uit Texas op de website van Nature Nanotechnology.

Eerste auteur Glauco Souza heeft inmiddels een spin-off genaamd Nano3D Biosciences opgericht, die de technologie gaat vermarkten onder de naam Bio-Assembler.

De kunst is vooral om het ijzeroxide in de cellen te krijgen. Souza gebruikt daarvoor een speciale hydrogel die zichzelf opbouwt uit nanogouddeeltjes en bacteriofagen. Die laatsten worden daarbij gemodificeerd door er een peptide aan te hangen dat dient als een soort doelzoekmechanisme. Het idee werd 4 jaar geleden voor het eerst gepresenteerd door Wadih Arap en Renata Pasqualini, tevens co-auteurs van de huidige publicatie.

Zijn de cellen eenmaal van oxidedeeltjes voorzien, dan is het verder simpelweg een kwestie van spelen met magnetische velden totdat de celcultuur de vorm aanneemt die je wenst te zien.

De onderzoekers hebben het onder meer uitgeprobeerd met een kweekje van glioblastoomcellen uit een hersentumor. In 3D bleek het kweekje dezelfde eiwit-expressie te vertonen als een tumor in vivo. Bij de gebruikelijke 2D-kweekjes ziet dat expressieprofiel er heel anders uit.

bron: University of Texas M.D. Anderson Cancer Center