Voor levende cellen is waterstofperoxide inderdaad de trigger om waterstofsulfide te gaan produceren als signaalmolecuul. Een label dat fluoresceert in aanwezigheid van H2S heeft dat vermoeden bevestigd, zo valt te lezen in PNAS.

De onder leiding van Christopher Chang (UC Berkeley) in elkaar geknutselde labels werken met arylazidegroepen, die gaan fluoresceren wanneer ze worden gereduceerd. En van alle in biologische systemen voorkomende reductoren is H₂S de enige die dat efficiënt voor elkaar krijgt.

De eerste varianten waren niet gevoelig genoeg om de minieme hoeveelheden H₂S zichtbaar te maken, die door cellen worden aangemaakt. Vandaar dat Changs groep aan elk label een tweede arylazidegroep meegaf, plus twee lipofiele acetoxymethylestergroepen die het binnendringen door de celwand gemakkelijker maken.

Sulfidefluor-7 acetoxymethylester, de beste variant die ze tot nu toe gemaakt hebben, haalt in vitro een dectectiegrens van 500 nanomol. Dat blijkt voldoende om in een levende navelstrengcel fluorescentie en dus H2S-productie waar te nemen.

Als je met andere labels en trucs tegelijkertijd volgt welke moleculaire signalen er nog meer actief zijn, kun je een redelijk goede gooi doen naar wat er zich in de cel afspeelt. Het ziet er naar uit dat de H₂S-productie inderdaad wordt getriggerd door H₂O₂ die weer iets te maken heeft met de groeifactor VEGF, iets wat anderen ook al dachten waar te nemen maar nooit experimenteel konden bewijzen.

Hoe het precies in elkaar zit moet nog worden uitgezocht; volgens Chang is het op z’n minst apart dat H₂O₂ een oxidator is en H₂S een reductor.

bron: C&EN, PNAS