Pillen kunnen minstens vier weken in de maag blijven hangen als je ze aan een spiraalvormige metaaldraad rijgt. Ideaal voor de combinatie van langdurige antibioticakuren en vergeetachtige patiënten, schrijven MIT-onderzoekers in Science Translational Medicine.

Het is stukken simpeler dan de kunststofconstructies die Giovanni Traverso, Robert Langer en collega’s eerder presenteerden, en zo te zien werkt het net zo goed.

Ze gebruiken er nitinol voor, een nikkel-titaniumlegering die werkt als geheugenmetaal. Beneden een bepaalde overgangstemperatuur is nitinol makkelijk vervormbaar, daarboven springt het terug naar zijn oorspronkelijke vorm. De overgangstemperatuur ligt ergens rond de lichaamstemperatuur van warmbloedige dieren en is bovendien enigszins instelbaar.

Het idee is nu om pillen, die langzaam een geneesmiddel afgeven, te rijgen aan een spiraalvormige nitinoldraad. Via een buisje schuif je die door de neus (!) en de slokdarm de maag in. Daar warmt hij ver genoeg op om zijn oorspronkelijke spiraalvorm weer aan te nemen, zodat hij puur vanwege de diameter de maag niet meer uit kan.

Aan het uiteinde bevestig je een magneetje. Na gedane arbeid kunt je de draad oppikken met een sonde waaraan een tweede magneet zit en een simpele Hall-sensor die helpt bij het vinden van dat uiteinde. Daarna trek je hem, opnieuw via de neus, het lichaam weer uit.

Traverso en Langer hebben het uitgeprobeerd in varkens, die veel op mensen lijken wat de afmetingen van hun maagdarmkanaal betreft. Ze goten de pillen (uiteraard met een gaatje in het midden!) uit vinylpolysiloxaan, waar ze antibiotica door hadden gemengd die werkzaam zijn tegen tuberculose. Ze regen er 600 aan een nitinolveer, duwden ze zo de varkens door de snuit en constateerden dat de antibiotica-afgifte minstens vier weken bleef aanhouden.

Ze hebben het nog niet bij mensen geprobeerd maar ze hebben wel aan 300 tbc-patiënten en 111 hulpverleners in India gevraagd of die deze toedieningsvorm een beter idee zouden vinden dan elke dag antibioticapilletjes moeten slikken. De meeste patiënten dachten van wel en 90% van de hulpverleners had voldoende ervaring met neussondes om het te durven proberen - al moeten de auteurs toegeven dat je maar moet afwachten wat men er van vindt als je daadwerkelijk met die neussondes aan komt zetten.

bron: Science Translational Medicine