In Duitsland is de structuur opgehelderd van de combinatie van de eiwitten calmoduline en DAPK oftewel ‘death-associated protein kinase’. Dit röntgenkristallografische hoogstandje werpt licht op een belangrijk intracellulair communicatiesysteem dat een rol zou kunnen spelen bij neurodegeneratie, kanker en hart- en vaatziekten, zo claimen Mathias Wilmanns en collega’s (European Molecular Biology Laboratory, locatie Hamburg) deze week in het gespecialiseerde blad Science Signaling.

Calmoduline is een eiwit dat binnenkomende calciumionen oppikt. Door zich vervolgens aan een kinase-eiwit te binden kan het verschillende functies binnen de cel beïnvloeden.

DAPK is een van die kinases. Het speelt een rol bij apoptose oftewel geprogrammeerde celdood, en het is dan ook niet vreemd dat gebrek aan dit eiwit (door schade aan het coderende gen) wordt geassocieerd met bepaalde vormen van kanker.

Met hoogenergetische röntgenstraling, afkomstig uit synchrotrons in Hamburg en Grenoble, hebben de Duitsers nu achterhaald welke aminozuren van DAPK essentieel zijn om calmoduline te kunnen binden. Dat geeft weer aan hoe je een geneesmiddel zou kunnen ontwerpen dat op DAPK ingrijpt.

Volgens Wilmanns lijken veel kinases bovendien op elkaar, zdat je mag verwachten dat de binding met calmoduline vaak ook hetzelfde werkt, en dat geneesmiddelen die op die kinase ingrijpen óók allemaal variaties op hetzelfde thema kunnen zijn.

bron: EMBL