De kans is groot dat Amerikaanse overheid de winbare voorraad schaliegas fors overschat. En dus van een koude kermis thuis gaat komen, voorspelt de redactie van Nature op basis van eigen onderzoek.

Met de waarschuwing dat andere landen zo mogelijk nog voorzichtiger moeten zijn. Zij kunnen hun voorspellingen immers nog niet baseren op tienduizenden bestaande schaliegasputten, zodat de onzekerheden nog veel groter zijn.

Momenteel rekent de US Energy Information Administration (EIA) er op dat de gasproductie nog tot 2020 zal blijven stijgen en daarna tot 2040 gelijk zal blijven. Andere voorspellingen zijn nog optimistischer. De chemische industrie en de energiebedrijven delen dat optimisme en plannen investeringen van honderden miljarden dollars in installaties die lopen op aardgas. Geluiden dat het verdienmodel nu al niet meer klopt en gaswinningsbedrijven failliet dreigen te gaan omdat hun bestaande putten sneller uitgeput raken dan ze nieuwe kunnen boren, hoor je eigenlijk nauwelijks meer.

Maar Nature kwam een andere set voorspellingen op het spoor. Wetenschappelijke dit keer, van onderzoekers van de University of Texas in Austin. Die stellen dat de berekeningen van de IEA iets te veel vereenvoudigingen bevatten.

Belangrijkste bezwaar is dat de IEA voorspellingen doet per county. Dan heb je het in de VS al snel over meer dan duizend vierkante kilometer. Vervolgens gaat de IEA er van uit dat alle putten die je in zo’n county kunt slaan even productief zijn, terwijl energiebedrijven in werkelijkheid hun best doen om de beste plekjes als eerste aan te boren. Ook wordt bij de schatting van het totale aantal putten dat je kunt slaan, te weinig rekening gehouden met stukken grond waar je lastig kunt boren omdat er - bijvoorbeeld - een meer ligt.

In Texas hanteren ze een eigen voorspelmethode die werkt per vierkante mijl (ongeveer 2,6 km²) en veel meer geologische en geografische details meeneemt. Dan valt de economische winbare hoeveelheid gas ineens zo veel lager uit, dat onderzoeker Tad Patzek een ‘major fiasco’ ziet aankomen als de industrie op de huidige voet doorgaat.

Of men het in Europese landen dan nog aandurft om überhaupt met schaliegaswinning te beginnen, zou wel eens kunnen afhangen van de snelheid waarmee dat fiasco zich aandient.

Patzek geeft toe dat hij er óók naast kan zitten, onder meer omdat nog steeds niemand weet hoeveel putten je per vierkante kilometer kunt slaan onder dat ze elkaar beïnvloeden. Maar het kan ook zo zijn dat hij nog te optimistisch is geweest en dat er over een jaar of tien ineens niet genoeg gas meer is om al die nieuwe Amerikaanse fabrieken te stoken.

De EIA blijft achter de eigen onderzoeksmethodiek staan maar Nature heeft ook geluiden opgevangen dat intern niet iedereen er helemaal gelukkig mee is.

bron: Nature