Leven geregeld door gasbelletjes?

Het geheimzinnige sluitmechanisme van eiwitkanalen in celmembranen zou wel eens simpelweg kunnen bestaan uit een gasbelletje in de vloeistof. Dat suggereren Duitse en Amerikaanse onderzoekers in een online-publicatie in het Biophysical Journal.

Het is voorlopig niet meer dan een goed beredeneerde gok. De auteurs roepen collega’s op om eens goed te kijken of ze het in de praktijk kunnen zien gebeuren.

De wetenschap probeert al jaren te achterhalen hoe ionkanalen zichzelf sluiten. Tot nu toe werd gedacht dat de eiwitten, waaruit de kanalen bestaan, daarvoor zelf van vorm moesten veranderen.

In Biophysical Journal wordt nu een verband gelegd met het gemak waarmee allerlei capillairen in het lab verstopt plegen te raken door gasbelletjes. In een capillair is kennelijk heel weinig nodig om een waterkolom in tweeën te trekken, waarbij de tussenruimte wordt gevuld met waterdamp. Hetzelfde zou kunnen gebeuren in een hydrofobe sectie van een ionkanaal.

Zit er eenmaal zo’n belletje, dan kan er inderdaad geen ion meer langs. Kennelijk bestaat er vervolgens ergens een mechanisme dat de wand tijdelijk minder hydrofoob kan maken, zodat het kanaal zichzelf weer vol vloeistof zuigt en open gaat.

Het zou ook kunnen verklaren waarom een inert edelgas als xenon een anesthetische werking vertoont: xenon is hydrofoob en zit de herbevochtinging van het ionkanaal in de weg.

bron: Rush University Medical Center