Voor het eerst is in vivo aangetoond dat je met een immunotoxine de productie van het hiv-virus kunt lamleggen op plekken die klassieke antiretrovirale middelen niet te pakken krijgen. Ooit levert dit misschien een manier op om definitief met een hiv-infectie af te rekenen, schrijven Amerikaanse onderzoekers in PLOS Pathogens.

Zo’n immunotoxine is een eiwit met twee functies tegelijk. De ene kant bindt zich specifiek aan een bepaald doel, in dit geval een eiwit van het hiv-virus, terwijl de andere kant toxisch is voor zijn omgeving. Dat je hiv-specifieke immunotoxines kunt maken, bijvoorbeeld door modificatie van bestaande bacterietoxines, is al bijna net zo lang bekend als hiv zelf. De in dit onderzoek gebruikte variant, genaamd 3B3-PE38, is in 1998 bedacht.

In een petrischaaltje werkte het maar het was het nooit goed mogelijk om het in vivo uit te proberen. Bekend is dat een hiv-besmetting altijd wel ergens latent aanwezig blijft, zelfs als je hem met medicijnen onder de duim houdt, en dat daardoor de infectie vrijwel meteen weer opduikt zodra je met de medicijnen stopt. Maar niemand wist precies wáár de infectie zich dan precies verstopt, zodat je ook niet kon checken of het immunotoxine daar effect op had. Het enige alternatief zou zijn om met de therapie te stoppen en te kijken of de hiv misschien niet meer terugkwam, en dát is ethisch natuurlijk niet echt aanvaardbaar.

De Amerikanen hebben zich hier nu uit weten te redden door zogeheten BLT-muizen te gebruiken, waar via transplantatie de belangrijkste onderdelen van een menselijk immuunsysteem in zijn gemonteerd. Die muizen werden met hiv geïnfecteerd en vervolgens daartegen behandeld met klassieke antiretrovirale therapie. Een deel kreeg daarnaast ook het immunotoxine.

Vervolgens werden monsters genomen uit een reeks verschillende organen om te kijken wat er gebeurde.

Resultaat: de latente hiv-brandhaarden zitten over alle onderzochte weefseltypes verspreid (dat weten we dan ook weer!) en 3B3-PE38 krijgt ze ook in al die weefseltypes te pakken. Je krijgt de besmetting nog steeds niet helemaal weg maar het lukt wel veel beter dan met alleen aidsremmers.

De onderzoekers denekn dan ook in de toekomst nog een stuk verder te kunnen komen, mede omdat ze nu kunnen beschikken over een bruikbaar muismodel. Wordt vervolgd.

bron: NIH