De verspreiding van ziektekiemen door hoesten is mogelijk te voorkómen met een middel dat in de luchtpijp de visco-elastische eigenschappen van het opgehoeste longslijm bijstelt. Dat stellen Malcolm King en Gustavo Zayas, van de University of Alberta (Canada). Ze zeggen dat ze al een stof op het oog hebben die ze willen uitproberen op mensen.

In het tijdschrift Non-Newtonian Fluid Mechanics presenteerden ze onlangs de resultaten van experimenten in vitro, met een ‘hoestmachine’ en een nagebouwde luchtpijp. Als imitatie-longslijm mengden ze oplossingen van 0,5-1,7% natuurlijke gom (‘locust bean gum’, E410) met 0,1 M natriumtetraboraat, in verschillende verhoudingen. Door toevoeging van de oppervlakte-actieve stof natriumdodecylsulfaat konden ze ook nog de oppervlaktespanning variëren.

Met laserdiffractie maten ze de diameters van de druppeltjes die door de hoestmachine werden gegenereerd, en met een nanoreometer maten ze de visco-elastische eigenschappen. Via ‘axisymmetric drop shape analysis’ (dus op basis van de vorm van de druppeltjes) konden ze bovendien een idee krijgen van de oppervlaktespanning.

Die laatste factor bleek er voor het druppelgedrag vrijwel niet toe te doen. Maar de druppelgrootte blijkt wel sterk af te nemen wanneer je van een viskeuze vloeistof, via een visco-elastische stof, naar een elastisch, rubberachtig materiaal gaat.

Over de manier waarop hij die visco-elasticiteit bij levende mensen wil bïnvloeden zonder ze een kunstmatige variant op taaislijmziekte te bezorgen, is King niet al te duidelijk. Maar hij suggereert dat het gewoon moet kunnen met een spray die je in de keel spuit.

bron: University of Alberta