Zweedse onderzoekers hebben de structuur opgehelderd van een eiwit dat door eicellen wordt gebruikt om zaadcellen te vangen. Ze hopen er nu achter te kunnen komen hoe die binding precies in zijn werk gaat, zo schrijven ze in het tijdschrift Cell.

Het onderzochte eiwit heet ZP3. Het maakt deel uit van de ‘zona pelicuda’ (ZP), de eiwitcoating op de buitenkant van een eicel.

De 3D-structuur werd zoals gebruikelijk gevonden via röntgenkristallografie, waarbij de European Synchrotron Radiation Facility in Grenoble (Frankrijk) de benodigde straling leverde. Er valt al meteen het nodige uit te halen over de manier waarop ZP3 wordt uitgescheiden, en hoe de verschillende onderdelen elkaar in de juiste stand weten te vinden.

Ook is al te zien welke onderdelen van ZP3 vermoedelijk in direct contact met de zaadcel komen. Hoe ze precies aan die zaadcel binden, en aan welke eiwitten of andere moleculen op het oppervlak van die zaadcel, moet nog worden onderzocht.

Bekend was al dat mutaties in het gen dat voor ZP3 codeert, kunnen leiden tot onvruchtbaarheid. Uit dit onderzoek valt wellicht te halen wat precies de gevolgen van die mutaties zijn op moleculair niveau, en of er iets tegen valt te doen

Maar er valt wellicht ook uit te destilleren hoe je de eicel/zaadcelbinding moleculair kunt saboteren. Daar zou een geheel nieuwe vorm van anticonceptie uit kunnen komen, die niet meer met hormonen werkt en dus wel eens veel minder bijwerkingen zou kunnen veroorzaken.

bron: Karolinska Institutet