Met een 3D-printer kun je een zwak hart een jasje vol sensoren aanmeten. Zo kunje een hartaanval tenminste tijdig zien aankomen, denken onderzoekers van Washington University in St. Louis.

Een defibrillator of een pacemaker kun je er ook inbouwen, suggereert een publicatie in Nature Communications.

Het idee is dat je met een MRI- of CT-scanner het hart in kwestie opmeet. Vervolgens maak je met een 3D-printer een iets verkleinde kopie in harde kunststof. Op de gewenste plaatsen plak je daar flexibele sensoren en actuatoren op, gemaakt van halfgeleiders in een dun laagje PDMS-siliconenrubber. Vervolgens bedek je het hele kunsthart met een deklaag van datzelfde rubber.

Na uitharding haal je het rubber jasje van het kunsthart af, en trek je het over het échte hart heen. Dat laatste zal uiteraard operatief moeten gebeuren. Als het goed is, zit het rubber strak genoeg om de bewegingen van het hart te volgen, maar is het elastisch genoeg om die bewegingen niet merkbaar te belemmeren.

Qua sensoren kun je denken aan meting van de pH, de temperatuur en de mechanische belasting. Of zelfs aan een chemische sensor die troponine meet, eeneiwit dat geldt als biomarker voor ophanden zijnde hartaanvallen. De meetgegevens stuur je draadloos door naar de cardioloog.Als er dan iets mis gaat ziet die dat waarschijnlijk lang voordat de patiënt er fysiek iets van merkt.

Volgens mede-auteur Igor Efimov was zoiets tot nu toe niet mogelijk. Je kon alleen meten via de elektrodes van een pacemaker, en die maken niet zo best contact met het hart.

Voorlopig is het rubber jasje overigens alleen uitgetest op een konijnenhart dat niet meer in het konijn zat. Dat werkte, maar toepassing op mensen lijkt nog tamelijk ver weg.

bron: Washington University