Canadese teerzanden opkopen en ze vervolgens lekker laten liggen is de meest efficiënte manier om het klimaat te redden. Dat beweert althans econoom Bard Harstad (Kellogg School of Management, VS) in het Journal of Political Economy.

In plaats van teerzanden kun je ook ‘Chinese steenkool’ of ‘Amerikaans schaliegas’ lezen, of elke willekeurige fossiele brandstofvoorraad in een land dat moeite heeft met internationale klimaatafspraken.

En dan vooral de ‘marginale’ voorraden, die relatief moeilijk zijn te winnen en die dus alleen worden aangebroken als de olieprijzen hoog zijn. En die tevens de meeste CO₂ produceren van allemaal, juist omdat de winning zo moeizaam is.

Wanneer een coalitie van klimaatbewuste landen deze voorraden aan de circulatie onttrekt, kan ze daarna rustig de eigen brandstofwinning verminderen. De olieprijs gaat dan omhoog maar de niet-deelnemende landen hebben niet meer de mogelijkheid om méér te gaan produceren. De gevreesde ‘carbon leakage’, een verhoging van de CO₂-uitstoot in de niet-deelnemende landen die je eigen klimaatinspanningen meteen weer teniet doet, blijft dus uit.

Bijkomend voordeel is dat die niet-deelnemers hierdoor óók worden geprikkeld om te investeren in alternatieve energie.

Volgens Harstad is dit systeem in de praktijk eenvoudig te implementeren. Winningsrechten worden nu immers al wereldwijd verhandeld door de olie-multinationals. Klimaatbewuste overheden hoeven zich alleen maar op die markt te begeven.

Wel jammer dat de Chinezen het Journal of Political Economy ook wel zullen lezen en dat ze nu gewaarschuwd zijn.

bron: University of Chicago Press