Met een glucosemeter kun je binnen een kwartier vaststellen of iemand griep heeft of een bacteriële infectie. Kwestie van neuraminidase-enzymen vergelijken, schrijven Suri Iyer en collega’s van Georgia State University in het tijdschrift Chemical Science.

Ze maken gebruik van het feit dat op het oppervlak van influenzavirussen grote aantallen neuraminidase-enzymen zitten. Die splitsen siaalzuur af van de glycanen van bepaalde glycoproteïnen en stellen hierdoor het virus in staat uit zijn gastheercel te komen teneinde een volgende cel te besmetten. Er zijn verschillende van die virale neuraminidases in omloop, aangeduid als N1, N2 enzovoorts, maar qua functie ontlopen die elkaar niet veel.

Die virale neuraminidases zien er iets anders uit dan de neuraminidases die door bacteriën worden aangemaakt. Met name de holte, waarin ze siaalzuur opvangen om het af te kunnen knippen, is net een beetje groter. Iyer heeft dus net zo lang geëxperimenteerd met extra groepen die hij aan dat siaalzuur hing, tot hij er een had die nog wel in viraal neuraminidase paste maar net niet meer in de bacteriële enzymen.

Koppel je dat gemodificeerde (om precies te zijn gemethoxyleerde) siaalzuur aan de suiker galactose, dan heb je de test in feite klaar. Bemonster de neus van een patiënt met een wattenstaafje, en stel het monster bloot aan de suikercombinatie. Is het influenza, dan worden de suikers van elkaar geknipt en krijg je vrije galactose, die voldoende op glucose lijkt om er een standaard glucose-teststrip op te laten reageren. Is het een bacterie, dan detecteert de teststrip niets.

Het werkt in elk geval veel sneller dan een PCR-test die het DNA van de boosdoener identificeert, en volgens Iyer is het betrouwbaarder dan snelle immunoassays op basis van antilichamen die naar verluidt de helft van alle griepinfecties missen.

bron: C&EN, Chemical Science