Titaandioxidekristallen blijken zich te kunnen ophopen in de alvleesklier. Diabetes type 2 zou er zomaar door kunnen worden veroorzaakt, beweert de Texaanse onderzoeker Adam Heller.

Die kristallen worden sinds halverwege de vorige eeuw op grote schaal ingezet als wit pigment. Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie is sinds die tijd het aantal gevallen van diabetes type 2 wereldwijd verviervoudigd, en dat zou dus niet alléén aan obesitas en een gestegen levensverwachting hoeven te liggen.

Tot nu toe heeft Heller nog maar elf alvleesklieren bestudeerd, dus statistisch gezien bewijst zijn studie helemaal niets. Maar de resultaten zijn wel frappant. Acht van de alvleesklieren waren afkomstig van patiënten met diabetes type 2, en uit alle acht konden kristalletjes worden geïsoleerd die zichtbaar waren onder de TEM-elektronenmicroscoop. Met röntgenspectrometrie kon worden vastgesteld dat het TiO₂ was. Het aantal varieerde maar kon oplopen tot een miljard per gram weefsel.

De gevonden kristalletjes hadden een diameter van gemiddeld 110 nm, en waren dus ongeveer half zo groot als de gebruikelijke pigmentdeeltjes. Hoe ze vanuit de neus of de mond in de alvleesklier terecht kunnen komen, moet nog worden onderzocht.

Maar in de resterende drie alvleesklieren, die hadden toebehoord aan niet-diabetici, waren zulke kristalletjes in het geheel niet te vinden.

Het kan natuurlijk stom toeval zijn geweest, en in het tijdschrift Chemical Research in Toxicology pleit Heller dan ook voor het analyseren van veel grotere aantallen alvleesklieren. Maar hij heeft wel een punt als hij stelt dat er wel meer chronische ontstekingen zijn die worden veroorzaakt door kristallijn materiaal. Silicose en asbestose zijn de bekendste voorbeelden.

En TiO₂ verwacht je niet in een alvleesklier. Van nature hoort het er in elk geval niet thuis. Voordat de mens het ging delven als pigment, kwam TiO₂ in de vrije natuur sowieso niet of nauwelijks voor. Hoog tijd dus om dit nader te onderzoeken.

bron: University of Texas at Austin