In een flowreactor kun je diazoverbindingen laten reageren met boronzuren zonder dekking te hoeven zoeken. Dat opent geheel nieuwe mogelijkheden voor geneesmiddelensynthese, beloven Steven Ley en collega’s uit Cambridge in Nature Chemistry.
Veel van die diazoverbindingen (N=NCR1R2)zijn berucht vanwege hun instabiliteit. Zelfs op labschaal is het al link om er mee te werken, laat staan in batches van industriële omvang. De combinatie met boronzuren (RB(OH)2), die ook behoorlijk reactief zijn, was tot nu toe ronduit ondenkbaar.
Vandaar het idee om een flowreactor te gebruiken, dus een microreactor waar zeer kleine hoeveelheden reactanten continu doorheen stromen. Als je daarin de diazoverbindingen ter plekke genereert (uit hydrazonen, gekatalyseerd door MnO2), gekoeld bewaart en zo snel mogelijk laat doorreageren tot iets minder instabiels, kan zich nooit voldoende warmte ophopen om de reactie op hol te laten slaan.
Het principe is inmiddels oud nieuws maar Ley, die er al heel lang mee bezig is, lijkt de eerste te zijn die met diazoverbindingen als toepassing komt. De reactie komt er op neer dat je R1 en R2 overdraagt aan het boronzuur waardoor je een ánder boronzuur krijgt, namelijk RR1R2CB(OH)2. Het is dus een manier om nieuwe C-C bindingen te creëren en zo ingewikkelde koolstofskeletten op te bouwen. Na voltooiing is het boor er eenvoudig af te halen.
Het grote voordeel van de diazo-procedure is dat ze werkt bij kamertemperatuur en dat je geen dure edelmetaalkatalysatoren nodig hebt die je vervolgens weer uit je medicijnmoet zien te krijgen. Ley voorziet dan ook een grote toekomst voor het idee, te meer daar het met een breed spectrum aan R’s lijkt te werken.
Nog geen opmerkingen