Nog voor de dvd of zelfs de videoband bestond, kon je films maken op celluloseacetaat en dat was in de 20ste eeuw heel gebruikelijk. Maar we staan op het punt om de films te verliezen.

Hoewel het een veiliger materiaal was dan zijn voorganger cellulosenitraat, is celluloseacetaat chemisch gezien niet zo stabiel. We riskeren dus dat een groot deel van dat filmmateriaal verloren gaat. Op het plaatje zie je een doorsnede van zo’n stukje celluloseacetaatfilm – dat stamt uit de jaren ’50 – bekeken onder een microscoop, waarbij de wittige deeltjes trifenylfosfaat zijn.

Dat trifenylfosfaat zorgt ervoor dat het materiaal flexibel blijft, maar het probleem is dat die deeltjes kunnen migreren om zo de beelden te verstoren. Het Europese NEMOSINE-project, waar dit sample vandaan komt, wil het degradatiemechanisme begrijpen, slimme verpakkingen ontwikkelen zodat het celluloseacetaat langer meegaat en nieuwe opslagtechnieken bedenken.