Aan het MIT is een chip ontwikkeld die de juiste condities vaststelt om celmembranen van een specifieke bacterie tijdelijk te perforeren. Een gereedschapje dat in geen enkel genetisch modificatielab mag ontbreken, schrijven Cullen Buie en collega’s in Scientific Reports.

Die ‘elektroporatie’ is een oude truc om extra DNA in een bacterie of gistcel te krijgen. Onder invloed van een elektrisch veld verstoor je het celmembraan dusdanig dat het tijdelijk lek raakt; hoe dat op moleculaire schaal precies werkt is overigens nog steeds niet duidelijk. De truc is om de veldsterkte en de experimentele condities net zo lang te variëren totdat de perforaties groot genoeg zijn en nét lang genoeg blijven bestaan, maar dat het membraan zichzelf weer herstelt voordat de bacterie het loodje legt.

Die ‘sweet spot’, zoals Buie haar noemt, verschilt per soort. Voor de meest courante eencelligen staan de instellingen in de gebruiksaanwijzing van het elektroporatie-apparaat. Maar wil je eens een nieuwe soort modificeren dan ben je soms maanden bezig eer je weet hoe je het DNA er netjes in krijgt. Vaak is dat voldoende reden om maar helemaal van het plan af te zien.

Bij de nu gepresenteerde chip sluit je de cellen op in een vloeistofkanaal dat in het midden is vernauwd. Schuif je de chip in een elektrisch veld, dan hangt de veldsterkte die elke afzonderlijke bacterie te verwerken krijgt af van de breedte van het kanaal ter plekke.

Aan de vloeistof voeg je geen DNA toe maar Sytox, een fluorescerende marker die bijna even groot is en oplicht wanneer hij in contact komt met het eigen DNA van de eencelligen. Licht er daar eentje van op, dan is die dus geperforeerd. Zo kun je dus in één keer vaststellen wat de minimaal benodigde veldsterkte is.

Vervolgens kun je met verschillende groeimedia gaan spelen, en voor elk daarvan de veldsterkte vaststellen. Tot slot ga je het proberen met echt DNA, bijvoorbeeld een stuk code dat resistentie geeft tegen een bepaald antibioticum. Met behulp van datzelfde antibioticum kun je daarna vaststellen of de bacteriën zich het DNA eigen hebben gemaakt.

Het is onder meer al gelukt met Mycobacterium smegmatis, een familielid van de tuberculosebacterie, Volgens Buie is die hele familie notoir moeilijk te perforeren.

bron: MIT