Er bestaat minstens één eiwit dat normaal blijft functioneren in een 100% watervrije omgeving. Kennelijk zijn watermoleculen net iets minder essentieel dan de moleculaire biologie tot nu toe aannam, zo valt op te maken uit een publicatie in het Journal of the American Chemical Society.

Het eiwit in kwestie heet myoglobine, en dient voor het transport van zuurstof naar de spieren. Normaal gesproken functioneert het in een waterige omgeving, maar onderzoekers van het Institut de Biologie Structurale in Grenoble (Frankrijk) slaagden er in om dat water te vervangen door een synthetisch polymeer.

De eiwitmassa veranderde hierdoor in een soort dikke stroop. Maar metingen met neutronenverstrooiing toonden aan dat de eiwitmoleculen net zo beweeglijk bleven als wanneer ze gewoon in water zweefden. Ook het patroon van die bewegingen bleef hetzelfde. En de eiwitten waren gewoon in staat om zuurstof te binden.

Het suggereert dat het voor myoglobine helemaal niets uitmaakt wat voor moleculen er omheen zitten, als er maar iets omheen zit. Het dogma dat water vanwege zijn unieke fysische en chemische eigenschappen onmisbaar is, kan wat dit eiwit betreft de prullenmand in. En er is geen enkele reden om aan te nemen dat myoglobine hierin uniek is.

De onderzoekers vragen zich al hardop af of je die dikke stroop niet kunt gebruiken als een soort wondzalf die zuurstof naar de huid transporteert. En in het tijdschrft New Scientist suggereert een collega dat dit soort watervrije eiwitten ook wel eens heel handig zouden kunnen zijn als katalysator voor industriële chemische processen.

bron: New Scientist