Derde generatie epo bleef mogelijk jaren onopgemerkt

Het gebruik van cera oftewel ‘epo 3.0’ blijkt veel wijder verbreid dan aangenomen. Dankzij een verbeterde analysetechniek heeft het Franse dopinglab in Châtenay-Malabry achteraf cera aangetoond in (waarschijnlijk) bloedmonsters van twee prominente deelnemers aan de Tour de France 2008: tweevoudig etappewinnaar Stefan Schumacher en Bernhard Kohl, drager van de bolletjestrui en derde in het algemeen klassement.

Voor het Internationaal Olympisch Comité is het reden om de complete collectie monsters uit Beijing opnieuw op cera te laten testen.

Cera is een afkorting van ‘continue erythropoëtinereceptor-activator’. De chemische omschrijving luidt ‘methoxypolyethyleenglycolepoëtine beta’. Het wordt door het Zwitserse Roche verkocht onder de naam Mircera, om bloedarmoede te bestrijden bij chronische nierpatiënten.

Vergeleken met het natuurlijke hormoon erythropoëtine en het kunstmatige homoloog epoëtine heeft cera twee voordelen. Ten eerste blijft een injectie drie tot vier weken werken. “Je spuit het in voor je vertrekt en je profiteert de hele Ronde zonder dat je flesjes en spuiten mee moet smokkelen”, zo vatte de Leuvense hematoloog prof. Marc Boogaerts het in de Vlaamse media samen.

Ten tweede was het jarenlang slechts met moeite aantoonbaar. Tijdens de Ronde werden al drie renners betrapt op cera, maar achteraf lijkt dat meer geluk dan wijsheid te zijn geweest. Indertijd beweerde het hoofd van de antidopingfederatie WADA, John Fahey, dat hij Roche zo ver had gekregen om een moleculaire marker bij de Mircera te doen. Maar een woordvoerder van Roche deed dat prompt af als een broodje aap. Zoiets kán helemaal niet: “Onze medicijnen moeten loepzuiver zijn.” Veelzeggend was ook het commentaar van de betrapte renner Riccardo Riccò. Die gaf eerlijk toe dat hij cera had gebruikt maar snapte niet waarom slechts twee van zijn tien urinemonsters positief waren bevonden.

Inmiddels lijkt de WADA dus wél een sluitend analyseprotocol te hebben. Naar verluidt wordt dit keer niet de urine van de renners getest, maar het bloed. Hoe het werkt, blijft nog even geheim.