Of een ‘metal-organic framework’ efficiënt koolstofdioxide uit de lucht haalt, hangt nog meer af van de exacte samenstelling van de organische bouwstenen dan van de afmetingen van de poriën. Dat valt op te maken uit een publicatie van Omar Yaghi en promovendus Hexiang (‘DJ’) Deng (University of California, Los Angeles) in Science van deze week.

De onderzoekers gaan zelfs zo ver dat ze die bouwstenen vergelijken met synthetisch DNA. “De volgorde van organische functionaliteiten die de poriën van de kristallen decoreert, vormt absoluut een unieke code”, aldus Yaghi in een persbericht van de universiteit.

Waarbij moet worden aangetekend dat die code meer een kwestie van eindeloos uitproberen lijkt te zijn, dan van vooraf berekenen.

‘Metal-organic frameworks’ oftewel MOF’s bestaan uit een netwerk van metaalionen en langgerekte organische liganden. Samen vormen die een regelmatige, kristal-achtige structuur met ruime poriën. Veel onderzoekers denken dat MOF’s in principe ideaal zijn om grote hoeveelheden waterstof, CO₂ of andere gassen te adsorberen, zodat je die veilig kunt opslaan. Maar die technologie staat nog in de kinderschoenen, al zijn er al duizenden verschillende MOF’s gesynthetiseerd.

Of Yaghi nu de sleutel in handen heeft voor het maken van hyperselectieve MOF’s met hoge adsorptiecapaciteit, is afwachten. “Maar DJ heeft al laten zien dat één MOF uit een serie die hij heeft gemaakt, 400 procent beter CO₂ vangt dan eentje waar niet dezelfde code in zit.”

Meer over MOF’s is te lezen in het volgende nummer van C2W dat verschijnt op zaterdag 20 februari.

bron: UCLA