In theorie is het goed mogelijk dat bepaalde delen van collageen-eiwitten 65 miljoen jaar goed blijven. Wetenschappers die claimen dat ze authentiek dinosaurus-eiwit hebben teruggevonden zijn dus niet per definitie geschift, zo melden James San Antonio en collega’s in PLoS ONE.

Het zou een groot aantal claims moeten weerleggen van collega-onderzoekers die denken dat dat eiwit nooit van een dino kan zijn geweest en dat de dino-fossielen, waarin het werd teruggevonden, gecontamineerd moeten zijn geweest met recente dierlijke resten.

Die kritiek lijkt te worden bevestigd door theoretische voorspellingen waar uit komt dat een eiwit zelfs in het beste geval maar een paar miljoen jaar bestand kan zijn tegen het Aardse klimaat en de bijbehorende beestjes. De tot nu toe uitgevoerde experimenten wijzen eveneens in die richting.

Maar San Antonio wijst er op dat collageenvezels lijken op een klassiek stuk touw. Het eiwitmolecuul bestaat uit drie lange sub-units die in een drievoudige spiraal rond elkaar zitten gewikkeld. Vijf van die helixen winden zich rond elkaar tot een microfibril. Duizenden van die microfibrillen zitten weer door elkaar gedraaid tot een fibril.

Eiwitmoleculen die ergens in het hart van zo’n fibril zitten, worden wellicht zo effectief tegen hun omgeving beschermd dat ze vele malen langer intact blijven dan de theorie voorspelt, zo luidt de redenering. Zeker als er ook nog een fossiel bot omheen zit.

Analyse van 11 vermeende dino-collageenfragmenten lijkt de hypothese te bevestigen. Het blijken allemaal sequenties te zijn die overeenkomen met de meest afgeschermde gedeeltes van modern zoogdiercollageen. En aminozuurresten met zuur reagerende groepen, die relatief gevoelig zijn voor degradatie, zitten er opvallend weinig in.

Dat het telkens dezelfde sequenties zijn, en dat je ze in de aarde rondom de fossielen niet terugvindt, wijst er eveneens op dat het niet om contaminatie maar om echt dino-eiwit gaat.

bron: naturenews